Dé dag

We willen er allemaal niet aan, maar moeten toch. De laatste dag op de bouw is een feit. Net als de rest van de week staan we om 7:30 uur klaar om richting de bouw te gaan. Vandaag rijden we alleen eerst langs een Habitat huis dat vorig jaar is gebouwd en dus al klaar is. Het is een zelfde soort huis dat wij aan het bouwen zijn. We worden heel vriendelijk ontvangen door de bewoonster. Ze is 72 en woont er met haar 4 kleinkinderen. Deze kinderen zijn van haar 2 dochters die zijn overleden. Ze vertelde dat ze nu helemaal gelukkig is en bedankte ons nogmaals voor het feit dat Habitat haar dit huis heeft gegeven. 

We rijden weer door naar de bouw want daar moeten de laatste dingen nog even gedaan worden. De logica is voor ons weer even niet te begrijpen, maar we doen wat er gevraagd wordt. Het gat dat gister is gegraven om zand uit te gebruiken voor de specie gaan we nu weer vullen met zand dat een paar meter verder wordt geschept. Ondertussen zijn de werkmannen druk bezig met de balken voor onder de platen van het dak. Super gaaf dat het dak er vandaag op gaat. 

Na nog een stapel stenen te hebben verplaatst met een heel lang lijntje zat ons ‘bouwwerk’ erop. 

Tijd om het huisje te versieren. Het moet een super feestje voor Mary en haar kinderen worden. Als dames hebben we allemaal een Chitenje. We mogen het huis overdragen aan Mary. Er wordt eerst gebeden  voor iedereen. Vervolgens krijgen we een geweldige dansvoorstelling van de vrouwen. Als snel staat iedereen en staan wij met hen te dansen. Dan komen er 4 meiden een aantal liedjes voor ons zingen en krijgen we nog een speech van een jongen uit het dorp en de chief. En weer mogen we los met een dans. We krijgen hierna allemaal persoonlijk een certificaat en deze wordt ook persoonlijk door de chief uitgedeeld. Fotomoment. Dan is het tijd voor de laatste speech. Marco spreekt namens ons allen en bedankt de communitie dat we bij hen mochten zijn. Nu is het tijd voor onze dans. Welkom in de feesttent van de Snolleblpolekes. We doen een stukje voor en al snel komt het publiek ook bij ons op de ‘dansvloer’. Wat een feest. We doen hem nog 1x alleen met de kids. Het is een onvergetelijk feest voor iedereen. 

Een aantal vrouwen uit het dorp hebben vandaag voor de familie en ons gekookt. Super.

Helaas helaas helaas helaas helaas komt het eind in zicht en moeten we echt vertrekken. De bouwmannen krijgen nog een stevige handruk/knuf, Mary wordt gedag gezegd en dan moeten we echt gaan (ook al willen we niet). 

Het is top om te weten dat we hebben gebouwd aan de toekomst voor een ander .

Gr Ingrid