Samen bouwen we een beter leven

Bouw je mee?

In actie komen voor Habitat kan op vele manieren – van hardlopen, een veiling organiseren of koekjes bakken tot een week lang meebouwen aan een stevig Habitathuis voor een gezin in een ontwikkelingsland. Het kan allemaal.
Meld je aan voor een van onze evenementen of start zelf een actie. Maak je eigen sponsorpagina waarmee je familie, vrienden en collega’s direct betrekt bij jouw actie. Habitat ondersteunt vanzelfsprekend je actie met tips en materialen.
Of ga je mee op bouwreis? Ga naar je bouwreisteam en schrijf je in voor deze reis van je leven.

Wat je ook kiest, elke bijdrage is van harte welkom! Zo bouwen wij samen voor nog meer families een thuis en een toekomst.

 

Lees meer Lees minder
Doneer nu Ik ga mee
558 acties
11 teams
47 activiteiten
5148 donaties
Bekijk alle activiteiten

Overstromingen teisteren Malawi. Help jij ons helpen?

Rabobank Amsterdam op bouwreis naar Cambodja

Rabobank Cluster Zuid

Bouw mee! Start je eigen sponsoractie voor Habitat

Ik ga mee | Bekijk alle

 ‘LEEF ALSOF HET DE LAATSTE DAG IS’

 20-03-2019 | 09:14 Dutje of blog…. Des na-middags op bed zittend met mijn rug tegen de achterkant van de sponde voeren dutje en blog een verbeten strijd. Blog wint. Ternauwernood. Ik kijk rond in de comfortabele kamer van het Royal Crown Hotel in Siem Reap. Een aangename plek; airco, goede bedden, houten geboende vloer, een badkamer met een regendouche die in menig Nederlands huis niet zal misstaan. Hangend aan alles waar maar iets hangen kan, natte, vieze door en door bezwete kleren van weer een intensieve dag. Vieze werkschoenen liggen in een hoek getrapt. Een doe-vakantie krijgt toch ineens een geheel andere betekenis. Wat een bijzondere manier om een land te bezoeken en wat is het goed georganiseerd door Habitat. Voor alles wordt gezorgd. Het eten is overal zondermeer goed. Overdag, opgestart middels een fantastisch ontbijtbuffet in het hotel en vervolgens op de bouwplaats koffie en thee, diverse lunchbox-keuzes, veel mango’s, bananen en ramboetan, een soort lychee. Maar ook over het eten ’s avonds is nagedacht. We eten elke keer in een ander restaurant en onze plaatselijke begeleider, de immer vrolijke en opgewekte Bunseng (roepnaam Eric, maar vraag niet waarom) heeft de vorige avond weer voor een bijzonder etablissement gezorgd; Marum, een restaurant dat in zekere zin doet denken aan het voormalige restaurantconcept van Jamie Oliver; kansarme jongeren krijgen hier de kans om een horecaopleiding te volgen. En goed eten. Overigens is er in Siem Reap ook een Noord-Koreaans restaurant, Pyongyang, genoemd naar de hoofdstad van het communistische land. We rijden er elke dag langs. Volgens Bunseng met harde muziek en je mag er geen foto’s nemen. Wij zullen er niet gaan eten. Vanochtend weer rond 08.00 uur richting bouwplaats, de tweede dag dat zestien enthousiaste Nederlanders aan de slag gaan om ‘in the middle of no where’ een huis te bouwen voor de familie Oeun. Doel van de dag is om te proberen het hoogste punt te bereiken en dat gaat lukken. Natuurlijk gaat dat lukken. We metselen, zagen, timmeren, scheppen en sjouwen ons een ongeluk, maar wel een ongeluk met een prettig gevoel. Patrick, slaat bijkans met plezier een paar keer op zijn duim, maar het mag de werkpret niet drukken. Een verbandje en een schouderklopje van Margo en Patrick de Bouwer staat weer paraat. Lot, de Cambodjaanse tolk op de bouwplaats, spreekt inmiddels een paar woorden Nederlands; ‘Pas op’, ‘Goed zo’ en ‘Bijna klaar’. Aardige gast. Muziek schalt uit een bluetooth speaker en onder begeleiding van een potpourri aan liedjes arbeiden we vrolijk en zetend voort. Overigens lijkt Andre Hazes junior’ ‘Leef’ favoriet onder de Nederlandse aanwezigen. Het wordt elke dag voluit meegezongen in de bus. ‘Leef, alsof het de laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat. Leef, alsof het de laatste dag is, pak alles wat je kan’. In de hoek van de tent waar wij steeds pauzeren zit al twee dagen een fragiele, oude dame het hele gedoe gade te slaan. Ze zegt geen woord. Het is de 86-jarige grootmoeder van de vrouw des bijna-huizes en, gezien haar leeftijd, dus iemand die de verschrikkingen van het Pol Pot regime (dat korte metten maakte met 25% van de bevolking) moet hebben doorstaan. We durven haar nauwelijks te vragen wat haar herinneringen zijn, maar Bunseng wil wel een poging wagen en zij blijkt bereid er iets over te vertellen. Een vijftal van ons luistert naar haar verhaal dat zij, na het horen van schoten en explosies, met haar familie de jungle is ingevlucht, met achterlating van huis en haard. Een paar jaar hebben ze met zes kinderen in de jungle doorgebracht, gewoon slapend onder bomen of ergens in een veld. Nauwelijks te eten. Twee van haar zes kinderen, zonen, van ongeveer twintig jaar, is ze verloren omdat die tijdens deze erbarmelijke zwerftocht te slap waren om mee te kunnen komen en daardoor in handen zijn gevallen van de Rode Khmer. Tja, en dan wil je toch nog met iets meer overtuiging en inzet dat huis voor haar kleindochter bouwen. Ondertussen wordt de vloer van het oude huis van de familie Oeun gerecycled. De meeste planken kunnen nog prima dienstdoen in het nieuwe onderkomen en dat de familie een paar nachten geen vloer heeft om op te slapen, maakt kennelijk geen moer uit…ze gaan gewoon op een tafel pitten of in een hangmat. Ongekend. Inmiddels heeft ‘dutje’ de overhand gekregen en langzaamaan sluiten de luikjes. Wij liggen gewoon in een heerlijk, zacht bed. Morgen weer een bijzondere dag en gaan we weer ‘leven alsof het de laatste dag is’.   Alain en Mees Hirschler  Geplaatst op: Rabobank Amsterdam op bouwreis naar Cambodja
Lees meer | Bekijk alle
Top acties Top teams
Bekijk alle
Bekijk alle