Bouwreis Kenia dag 3
We gaan dus bouwen in Laikipia een provincie van Kenia 100 km boven Nairobi. Ik Laikipia wonen ongeveer 520.000 inwoners. 57% leeft onder de armoedegrens. 65% heeft geen fatsoenlijk dak boven het hoofd en ongeveer 40% van de huishoudens moet minimaal 20 minuten lopen om bruikbaar water te halen. 60% van de huishoudens heeft geen fatsoenlijke toiletvoorzieningen thuis.
Team Soest mag aan de slag voor Margaret Muthoni Wanjohi, een 43 jarige alleenstaande vrouw die in Mutirithia, Naibor village woont met haar oude vader en twee kinderen van 3 en 11 jaar. Ze wonen nu in een huis met een lekkend dak, muren van modder en de vloer is gewoon zand. Ook hun toiletvoorziening is ellendig. En dat werkt niet mee aan een goede hygiëne en noemen ze zelfs een tikkende tijdbom voor ziektes. Ze is al chronisch ziek en heeft een hoge bloeddruk. En is daardoor niet in staat om veel te werken. Een dag niet werken is vaak een dag niet eten, dus zijn ze veel afhankelijk van de plaatselijke voedselbank, de kerk of andere mensen uit de buurt. Als Margaret werkt dan doet ze dat op boerderijen in de buurt. Op het land of in de huishouding.
Uiteindelijk zijn ze uitgekozen door Habitat Kenia en een soort plaatselijk comité om in aanmerking te komen voor een huis en zo weer te kunnen werken aan een toekomst. Een veilige en hygiënische
thuisbasis geeft stabiliteit. Zo kan ze waarschijnlijk meer werken, hebben haar vader en kinderen een goede en gezonde thuisbasis en kan het gezin weer vooruitkijken in plaats van altijd maar de endjes aan elkaar knopen en hopen op een warme maaltijd iedere dag.
Vanochtend na het ontbijt kwam James van Habitat Kenia in ons hotel langs om uitleg te geven over waar we gaan bouwen, hoe we gaan bouwen en wat we wel en niet mogen. Habitat Kenia heeft sinds 1982 al 340.000 gezinnen geholpen. Tijdens Corona lag alles natuurlijk bijna stil. Wij zijn nu het eerste buitenlandse team die weer komt bouwen. Er wordt op ons gelet dus. De afgelopen periode zijn de regels wat aangescherpt en duidelijker omschreven. Vooral het stukje safeguarding is belangrijk. Eigenlijk regels waar ieder normaal mens zich aan moet houden, maar soms kunnen er door cultuurverschillen hier dingen raar zijn die wij misschien normaal vinden of andersom. Dus vragen of je een foto mag maken, niet raar opkijken als de bewoners een hond of kat wegschoppen als ze zitten te eten. Opletten met de omgang met kinderen. Vrouwen toch een beetje opletten met korte broekjes en decolleté. Na de les stonden er buiten 4 busjes klaar die ons naar het hotel in Nanyuki Laikipia gaan brengen. 1 busje vol tassen en koffers en 3 busjes vol frisse team Soesters. De lunch ligt al bij ons op de voorstoel ze liggen in de zon, maar weet niet hoe lang een pizza dan warm blijft. Maar niks lekkerders dan koude pizza en warme cola. Fantastisch hoe dingen hier geregeld worden… Hoe lang we in de bus zitten weet niemand. Ergens tussen de 3 en de 5 uur… maar zoals James net al in z’n presentatie zei, tijd is relatief hier. Dus als ik zeg we gaan om 13u lunchen kan dat ook 13.30 of 14.00u zijn en als je met een Keniaan afspreekt ga er maar van uit dat hij of zij een uur later komt. Nou mooi tijd om 3-5 uur in m’n boek te gaan lezen. Omringd door idioten… hoe toepasselijk… 😉
Na twee uur stoppen we even om te ‘genieten’ van de lunch. In een zaaltje bij een souvenirshop met 20 plastic stoelen en op de achtergrond harde muziek van DJ Amani van Buuren…. Jan B was enthousiast en gooide zijn voetjes van de vloer….. oh nee de poten van zijn stoel begaven het. We hebben niet hard gelachen… maar wel heel lang.
Wel gaaf om zo een paar uur door het landschap te rijden. Best wel afwisselend als je de stad uit bent. Hele stukken vlak en droog, dan weer grote stukken met veel akkers en bijvoorbeeld ananas plantages. Dan weer heel heuvelachtig. Ook kleine dorpjes met markten en verkopers midden op de weg en weer een heel stuk door nationaal park Mount Kenia. De wegen zijn hier prima trouwens. Ze zijn de hele weg naar Nanyuki opnieuw aan het aanleggen, dus er waren wat stukken iets minder. En hier geen verkeersregelaars op iedere hoek, gewoon wat grote keien op de weg om duidelijk te maken dat je daar niet heen mag. Nergens een bord dat de tweebaans weg ineens een eenbaans met tegenliggers is geworden. Inclusief voetgangers en motoren op diezelfde banen. Het gaat allemaal prima, paar drukken op de toeter of toch een drukje op het rempedaal en alles vliegt netjes langs elkaar.
Vlak voor Nanyuki nog even gestopt op een toeristische trekpleister. Blijkbaar zitten we hier precies op de evenaar. En voor wat geld showt een kereltje dat het water in de gootsteen aan de ene kant van de evenaar rechtsom beweegt en aan de andere kant linksom. Geen idee of dat echt zo is of een verdienmodel om toeristen een paar shillings uit de zak te draaien… linksom of rechtsom. Dat geld moet uit de zak.
Bij het hotel krijgen we meteen een rondleiding door de bar en het restaurant. We slapen op een soort resort met allerlei kleine hutjes een hoop groen en een nieuw gebouw met kamers waar team Soest in mag slapen. We gooien even de spullen op de kamer en gaan nog naar een winkelcentrum in de stad. Daar zijn we snel uitgekeken… we willen naar de bar van het hotel. Twee busjes rijden terug en 1 busje blijft nog even shoppen. Jan en Anko zijn even op de bouw kijken hoe het er bij ligt. Morgen eindelijk beginnen. Heb er zin in!