Veri is in mijn hoofd meegereisd

Lieve bouwers,

Veri is met mij meegereisd naar Bemmel.

Bij aankomst in Nederland heeft ze zich verwonderd over onze wereld, een koffer, die niet meekwam uit Nairobi maar keurig wordt thuisbezorgd, een cappuccino, die twee keer haar daginkomen kost, de trein die op tijd rijdt, een overstap op een bus omdat er onderhoud wordt gepleegd aan het spoor, er was zelfs een extra incheckpaal geplaatst, zodat we niet te ver hoefden te lopen.

Mijn auto, die in een gratis garage op mij stond te wachten, waar wij met zijn tweeën makkelijk in pasten en we hoefden niet meer mensen mee te nemen. Bijna in alle auto’s, die wij onderweg tegenkwamen zat maar 1 persoon.

Thuis aangekomen stond er een kast van een huis, een lieve ontvangst van man en hondje Suus. Weer een cappuccino maar nu zelfs uit een eigen apparaat. Warm en koud stromend water uit een douche, een koelkast vol eten, zonder dat de man boodschappen had gedaan.
Een bed, alle meubels die je maar kan wensen, borden, kopjes, bestek. Het duizelde haar. Onderweg en tijdens het boodschappen doen, viel het haar op, dat wij heel veel keuzes hebben maar dat niet alle mensen lachten terwijl er zoveel is.

En daarmee groeide haar gemis van haar familie, naar haar dorp met al die lachende gezichten waar ze zingen als ze daar zin in hebben, waar ze dansen als ze blij zijn, waar ze eten delen, als dat nodig is.

Dus is ze weer vertrokken naar haar familie in haar dorp, naar dat veilige en schone huis dat die lieve vrijwilligers samen met haar dorpsgenoten en bouwvakkers hebben gebouwd. Daar wil ze zijn, daar is ze gelukkig, samen met haar familie.

Ik blijf hier alleen achter, maar blijf de wereld door de ogen van Veri bekijken, verwonderen, dankbaar en blijven delen dan wordt ook onze wereld mooier.

Dank voor jullie tomeloze inzet afgelopen week, we blijven doorbouwen voor de Veris op deze wereld.