Dag 5: de grote finale
Met gemengde gevoelens stapten we vanochtend na een goed ontbijt met elkaar weer in de busjes, op weg naar de bouwplaats. Zou het ons lukken het huis “af” te krijgen? Hoe ziet de veelbesproken oplever-ceremonie er in de middag uit? Sommigen van ons hebben al meerdere bouwreizen gedaan en probeerden die ervaringen te delen, en dat versterkte het gevoel dat dit een bijzondere dag zou worden.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: het huis van Mary en David is niet af. Dat kan natuurlijk ook niet in een week, ongeacht het harde werken. Maar we zijn uiteindelijk wel ver gekomen, bij vertrek stonden de dakspanten op het huis. Het duurt nog ongeveer 2 tot 3 weken voordat het huis helemaal gereed is en de familie er kan gaan wonen. Alle vertrouwen in het lokale team waarmee we deze week samen gewerkt hebben dat zij dit tot een prachtig einde brengen.
Het werk deze ochtend was exemplarisch voor de week en het team. Er was van alles te doen, zoals het maken van het dakbeschot, de laatste 2 lagen stenen opzetten en ook opruimen. Al snel werd er op alle fronten hard gewerkt, met als doel rondom de lunch dat in ieder geval gereed te hebben. En dat kan alleen maar als iedereen elkaar een handje helpt.
Naast het huis wat we bouwen staat een grote open partytent waarin geluncht wordt en waarin we ook onze drinkpauzes houden. In de loop van de ochtend liep de tent vol met vrouwen uit het dorp die alvast kwamen voor de ceremonie in de middag. Een deel zat te zingen in de tent en observeerde van daaruit ons werk. Andere dames kwamen nieuwsgierig in het huis kijken. En ondanks alle feestelijke kledij waren ze ook bepaald niet te beroerd om ons een handje te helpen met bijvoorbeeld het sjouwen van stenen. Wat mooi om zo contact met elkaar te maken en al iets van de waardering voor onze inzet te proeven.
En dan de langverwachte opleverceremonie in de middag! Deze werd geopend door de dames uit het dorp die in traditionele kledij al zingend de bouwplaats opkwamen. Al snel stonden we daar met elkaar weer te dansen en te zingen. Wat een bijzondere en wat mij betreft in ieder geval ook emotionele verbroedering was dat; terwijl ik dit typ krijg ik er weer kippenvel van. Vervolgens een aantal toespraken, van zowel mensen uit het lokale comite als van Mary en David zelf. Wat ik daar aan over heb gehouden is niet zo zeer de dankbaarheid (natuurlijk is die er ook, maar dat voelt ongemakkelijk) als wel het gevoel dat we met elkaar op deze manier een beetje het verschil kunnen maken en mensen zicht op een beter bestaan geven.
Onze trip zit er bijna op. Morgen gaan we terug naar Nairobi en dan weer door naar huis. Ik hoop dat ik door de bagagecontrole kom, want mijn rugzak zit boordevol extra kilo’s aan bijzondere ervaringen.
