Voor geen goud had ik dit willen missen.

Ja en dan ben je ook alweer een week thuis. 10 dagen vol indrukken vliegt voorbij maar thuis zijn gaat net zo snel.

Ik had wel eerder al wat willen plaatsen maar laten we zeggen dat ik direct weer thuis was in het oh zo bureaucratische Nederland gelijk weer met de voeten op de grond aan de bak moest. Het rustig laten inzinken van die ervaringen was er niet bij.

Toch wil ik nog even terugkijken op die oh zo bijzondere week. Van te voren had ik gedacht, het wordt een lach en een traan. Eigenlijk is het vooral een lach geweest.

Natuurlijk de armoede die daar heerste, het ongeloof dat mensen in hutjes kunnen en moeten leven, het verdriet van "Grandmother" die haar schoonzoon is verloren, raakte me diep maar een traan, nee. Voornamelijk blijdschap dat er nu wat gebeurt voor deze mensen en dat ik daar aan mee kon en mocht helpen. Hoe langzaam het fundament van de twee huisjes ontstond en daarmee ook een fundament voor een nieuw bestaan.

Hoe we samen hebben gewerkt met elkaar maar ook met de eigenaren. Dat er dan eigenlijk helemaal geen woorden nodig zijn om contact te hebben met elkaar. De schaterlach van de eigenaren toen wij met zijn allen begonnen te zingen, Of het was heel vals of het was ongewoon voor ze. Ik denk het eerste.

Maar ook gewoon in India zijn, met haar viezigheid, kleurrijkheid (is dit wel een woord?), hartelijkheid, gebrek aan structuur en hoe lekker ik dat vond. Even gewoon zijn. Ik die een koe sta te filmen en achteraf bleek dat ik dat midden op een kruispunt deed en alles tegenhield. Een offering meemaakte in een tempel van shiva o.a. de god van destructie waarop prompt mijn bril op de grond klettert en ik (beetje onfatsoenlijk) tegen Ramona fluister, "het werkt nu al" waarop wij ons alweer bescheurden van het lachen en dus ook maar weer weg schuivelden, want ja een beetje fatsoen is soms ook gewoon gewenst.

Het vieze biertje na een werkdag, en nee dat was niet omdat het bier niet lekker was, maar omdat wij zo ongelooflijk vies waren na een dag hard werken. Dan eerst vies en al dat heerlijke koude biertje met zijn allen dronken. De saamhorigheid, de verbinding met elkaar.

De dekzeilen die wij van het overgebleven sponsorgeld hebben gekocht zodat de mensen hun hutjes nog enigszins waterdicht kunnen maken voor de komende regentijd. Dat was een moment dat ik mijn tranen voelde prikken. Zoiets wezenlijks te mogen geven dat vond ik mooi. Het speelgoed wat we voor de kinderen kochten en hoe klein het verschil is tussen onze kinderen en hen. De oogjes die straalden toen de hot wheels tevoorschijn kwamen.

Heb ik nu helemaal niet gehuild? Jawel toen ik zondagochtend op schiphol stond en gewoon weer tot de ontdekking kom "I suck at saying goodbye". Daar stroomden de tranen over mijn wangen. En dan weer de verbinding voelen met je team, die je nog maar zo kort kent eigenlijk. het troosten, de armen om je heen. Wat niet helpt dan, want dan ga ik nog harder huilen maar fijn was t wel.

Of ik een mooie week heb meegemaakt? Het was onvergetelijk en ik denk er nu aan terug met een hele grote grijns. Voor geen goud had ik dit willen missen.