Dinsdag 14 mei door Frederik
Vandaag werden de drie groepen door elkaar gegooid. De meeste leden werken nu aan een ander huis en dus ook met andere groepsleden. Dit zou de strijdvaardigheid moeten tegenhouden. Het is ook leuk om op die manier iedereen beter te leren kennen. Het is opnieuw wat zoeken wie wat gaat doen. Precies alsof het werk telkens voor je neus verdwijnt. Het gevoel daarbij is niet zo leuk.
Tijdens de koffiepauze om 10u30 komen we van elkaar te weten dat er wel meer mensen zijn die zich aan dat gevoel storen. Maar na de koffiepauze kwam het wel weer wat los. De sfeer kwam er weer in en we gaan net als gisteren steeds sneller en sneller. Tegen de middag komen we op een punt dat we in huis 3 niet meer verder kunnen. De locals moeten nu eerst de hoeken verder opmetsen.
Het is ondertussen bijna 13u, dus tijd om te eten. Onderweg naar huis 1 (waar we de pauzes nemen) stop ik nog even bij huis 2 om wat stenen te helpen binnen dragen. Aangekomen bij huis 1 staat er weer een lekker buffet voor ons klaar. Goed gegeten dus. De helft van de groep gaat direct na eten met de kids spelen. Een na een vertrekt iedereen richting kids. Ik besluit om het, samen met enkele andere leden, om het even iets rustiger te houden. Na ook eerst wat rust te nemen en wat te praten besluit ik om toch nog even tot bij de kids te gaan. Dit keer zitten ze helemaal aan de andere kant van het dorp. Daar is een heel groot plein die als voetbalveld/speelweide gebruikt wordt. Na een 10-tal minuutjes is het tijd om terug verder te werken.
Vandaag werken we maar tot 15u. Om 15u stond een interview met de 3 nieuwe bewoners in wording op het programma. Elk afzonderlijk aan hun bestaande huis worden ze aan ons voorgesteld. Daarna mochten we met de groep vragen stellen. Heel interessant allemaal om dit te mogen beleven. Bij huis 2 en huis 3 hadden we de kans om binnen te kijken. Bij huis 2 heb ik dat ook gedaan. De shock was intens. Vandaar dat het in huis 3 ook niet meer nodig was om dit nog eens te moeten zien. Vooral bij huis 1 en 2 komen de emoties heel hoog op. Het was dus alweer een unieke dag. Ondertussen is het bijna 17u. Tijd om terug te keren naar ons resort. Sind gisteren profiteer ik van de busrit om de step te schrijven. Ook dat is telkens een moeilijk moment. Tijdens het schrijven komt het gevoel bij de gebeurtenissen ook weer naar boven. Ik ben bij aankomst net klaar met m'n step tot nu. Ideaal dus. Tijd voor een dirty Beer!