Help Michèlle naar Cambodja

Als eerst zal ik mezelf voorstellen. Mijn naam is Michèlle Lodders, woonachtig in Dronten. In Augustus zal ik mijn twintiger jaren achter mij laten. In 2013 ben ik getrouwd met mijn man, Ronnie. In mijn vrije tijd sta ik geregeld op het hockeyveld. Ik ben nu drie jaar in dienst bij Talent & Pro. Wat ik erg mooi vind aan T&P is hoe ze ieder individu begeleiden en ondersteunen in hun eigen ontwikkeling. Hierdoor heb ik veel kennis en ervaring kunnen opdoen, maar ook heel veel leuke en ambitieuze mensen mogen ontmoeten. Voordat ik bij T&P kwam heb ik hotelschool gestudeerd en in verschillende managementfuncties gewerkt in horeca outlets.

Het eerste moment dat ik iets opving over Cambodja kreeg ik gelijk kippenvel op mijn armen en dacht waar kan ik mij inschrijven. Vervolgens ga je toch denken, eerst overleggen met mijn man, heb ik nog wel genoeg vrije dagen, zal ik ook inentingen nodig hebben, wat weet ik hier nou echt over. Bij thuiskomst die avond heb ik het bericht direct laten lezen aan mijn man. Hij was gelijk erg enthousiast, dat is iets wat je, je hele leven niet meer gaat vergeten! Wat je ook echt mee moet nemen is pennen en schrijfblokken, met zoiets klein kan je hen al heel gelukkig maken.

Zelf vind ik het lastig om te bedenken hoe het zou zijn om te leven zoals ze daar doen. De eerste keer dat ik met armoede in aanraking kwam was op Sint-Maarten. Tijdens mijn stage daar woonde ik in een huis met allemaal Nederlandse stagiaires. Vanuit onze gezamenlijke ruimte kon je kijken op de woonwijk erachter. Hier stonden allemaal type woningen naast elkaar. Één van de huizen die er stond, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het een schuur was, was ongeveer de helft van een garage in Nederland. Daar woonde een gezin van zes. De man stond elke ochtend vroeg op om de mango’s bij de buurman uit de boom te halen, om hiermee zijn kinderen te voeden. Het was een hele vriendelijke man waarmee je gerust een praatje kon maken en als je hem een week later weer sprak, ging het gesprek weer verder zoals het de vorige keer was geëindigd. Dat is wel een eyeopener voor mij geweest om mensen niet op hun uiterlijk te beoordelen en ook wat is belangrijk; materiële objecten of familie?

Als ik terugdenk aan deze situatie en aan mijn roadtrip door Oekraïne en Hongarije, weet ik dondersgoed dat de wereld niet een eerlijke plek is. Dat je hier zelf invloed op kan uitoefenen, een steentje bijdragen. Dat lijkt mij ook zo mooi aan dit project. Het is een kleine stap waarmee je voor iemand een groot verschil kan maken. Voor het gezin die in de woning gaat en voor de mensen die mee mogen gaan bouwen en de lokale bevolking. Voor mezelf zou ik nu niet kunnen inschatten hoe grote impact deze reis zou hebben. Ik hoop op een unieke ervaring. Waarna ik goed zal kunnen relativeren en ook mensen kunnen enthousiasmeren naar aanleiding van deze ervaring.

Groetjes

Michèlle Lodders