Dag 5

De laatste bouwdag is aangebroken. Maar voordat we aan het huis gaan werken bezoeken we eerst een familie in een ander dorp. Zij wonen nu een jaar in een Habitat huis. Het dorp ontving ons uitbundig. Heel veel blije kinderen. We werden allen vriendelijk ontvangen door de eigenaar en mochten ook binnen even een kijkje nemen. Het huis was keurig opgeruimd. Wat oma van 72 elke dag doet.

In de twee slaapkamers stond alleen een tas met kleren, een opgerold slaapmatje en hing een klamboe. In de woonkamer stond een klein tafeltje. Ze vertelde dat ze samen met haar vier kleinkinderen, waar ze in haar eentje voor zorgt, in het huis woont. Haar twee dochters zijn overleden en de vaders van de kinderen zijn vertrokken naar de stad waar ze opnieuw getrouwd zijn. De vaders komen de kinderen nooit meer opzoeken en geven ook geen eten en geld. Ik kreeg er kippenvel van en tranen in mijn ogen. Zo een sterke lieve oma en zulke slappe mannen. De regels moeten hier duidelijk veranderd worden.

Na dit bijzondere bezoek werden we ook op de bouwplaats weer hartelijk ontvangen. Veel werk was er niet meer te verzetten omdat er werkzaamheden waren aan het dak wat op zijn Malawi’s ging, en dus niet geheel veilig voor ons. Gelukkig konden we nog een treintje creëeren om de laatste stapel bakstenen naar het huis te verplaatsen. Nederlands muziekje op, meezingen en lachen met elkaar.

De afsluitceremonie begon al op tijd dus we hebben het huis snel versiert met de ballonnen die we mee hebben genomen. Het zag er erg kleurrijk uit. Tijdens de ceremonie werden er toespraken gedaan, muziek gemaakt en uiteraard gedanst. De chief van het dorp begon met een toespraak over hoe dankbaar hij en het dorp was. Hij hoopt dat wij en Habitat nog veel meer kunnen betekenen voor andere mensen.

Wat we uiteraard gaan doen. Vervolgens werd er gestart met een dans waar we natuurlijk aan mee hebben gedaan. Heerlijk schudden met de losse heupjes. Wat hebben we gelachen en genoten. Vervolgens werd er een toespraak gedaan door een jongen uit het dorp volledig in het Engels! Hij was zo blij dat we waren gekomen en eindigde zijn toespraak met ‘God bless you’. Prachtig toch?

Er waren ook vier meisjes die een prachtig liedje zongen in het Engels. Uiteraard kwam ook onze groepsleider Marco aan het woord en bedankte hij namens ons de mensen uit het dorp, de behulpzame plaatselijke bouwvakkers en het gezin waar we voor bouwden. En heel erg leuk, hij begon en eindigde zijn toespraak in het Malawinees. Waar hij tevens een groot applaus voor kreeg. We hebben afgelopen dagen namelijk met de hele groep hard ons best gedaan om wat te kunnen spreken!

Vervolgens kwamen wij met zijn allen in actie met een liedje van de Snollebollekes. Met de hele groep en heel veel kinderen sprongen van links naar rechts. Iedereen deed mee en wat hebben we gelachen! Hierna kwam het officiële gedeelte en werden onze namen één voor één opgenoemd voor een handdruk van de chief van het dorp en een prachtig certificaat. Een certificaat voor het harde werk wat we verzet hebben. De ceremonie werd nog mooi afgesloten met trommels en een dans.

Na een groepsfoto met de familie voor het huis kregen we een lunch wat door enkele dorpsgenoten was gemaakt. We aten geit, beef met stukken bot en nog wat andere vreemde dingen. Gelukkig waren er ook bonen en rijst! Het toetje was die ochtend gemaakt door Chloe. Zij ging eerder die ochtend koken met de dorpsgenoten.

Na nog heel veel foto’s met de kinderen, onze vrienden de bouwvakkers en de dorpsgenoten was het tijd om te gaan. Een afscheid met kippenvel. De kinderen riepen de Nederlandse woorden die we ze hebben geleerd zoals kiekeboe. We reden weg met het busje met tientallen rennende en schreeuwende blije kinderen achter ons aan. Wat hebben we genoten en wat zijn de dagen snel gedaan. Te snel, maar heel mooi en erg dankbaar.