Woensdag, dag drie

Een geheel andere start van de dag, het regent. En behoorlijk ook. Natuurlijk hopen we dat de lucht gaat opklaren, maar dan nog. We hebben er ontzettend veel zin in en stappen half 8 de bus in. We vragen ons af wat we gaan aantreffen daar, hoe is de grond in de kamers die we hebben opgehoogd.

Bij aankomst blijkt het allemaal mee te vallen. Een beetje miezer regen valt er nog uit de lucht maar de temperatuur is heerlijk. Sommige van ons trekken hun regen jas aan, maar al snel gaan deze uit.

Een ieder weet zijn plek te vinden bij de binnen of buiten muur. Voordat we er erg in hebben zitten we volop in ons ritme met het opmetselen van de muren.

Tijd vliegt en de eerste koffie pauze wordt aangekondigd. Er wordt voetbal gespeeld met de kinderen. Ze zijn zeer fanatiek maar spelregels daar hebben ze hier nog niet van gehoord.
Ik maak een praatje met Smoco, zijn echte naam is Cesias Matario. Ik denk dat ik het zo goed schrijf. Hij spelt zijn naam in het zand voor mij en met wat gebaren kom ik een aardig eind.
Vandaag is ook Joost gearriveerd. Joost is door Habitat ingehuurd voor het maken van promotie materiaal voor Habitat Nederland en de bouwreizen. Tevens filmt hij het interview met Mary, de vrouw voor wie wij dit huis aan het bouwen zijn. Ze is weduwe en heeft drie kinderen. Ze is erg ziek en ziet er zeer fragiel en kwetsbaar uit. Een aantal van ons zijn aanwezig bij dit interview.
In de middag zie ik Jennifer zitten. Ze zwaait naar me. Ik heb haar gisteren ontmoet. Ze is dertien jaar en spreekt redelijk goed Engels. Ze vraagt me welke vakken wij in Nederland op school krijgen en welke vakken zij leuk vind. Zelf wil ze graag lerares op school worden.

Vandaag wil ze me haar huis laten zien. We ontmoeten haar moeder die een broertje van Jennifer op haar rug draagt. Het jongetje is 7 maanden. Voor het huis zit een broer en een zusje komt ook even kijken. We mogen even binnen kijken in hun huis.wat erg donker en benauwd is . Na zonsondergang hebben ze geen licht in het huis. Voor mij zelf voelt dit geheel niet fijn en kan me er geen voorstelling van maken hoe dit voor deze mensen moet zijn. Terug bij de bouwplaats ontmoeten we ook de vader van Jennifer. Hij blijkt een van de bouwers te zijn.
Tegen half vijf ruimen we met z’n allen de spullen weer op. Er is weer ontzettend hard gewerkt. De deur kozijnen en ramen zijn geplaatst en de muren hebben bijna de benodigde hoogte gehaald. Het dak, dat willen we zeker weten plaatsen eind deze week. Met een voldaan gevoel stap ik de bus in, richting hotel.

Corina