Dankbaar & trots

Huizen bouwen in Nepal voor gezinnen zonder.

Negen dagen aan de andere kant van de wereld, zonder mijn gezin, familie en vrienden. Iets
wat ik nog ik nooit heb gedaan maar altijd heb willen doen.

 Ik zou een heel boek vol kunnen plakken met prachtige foto’s, vol indrukken en ervaringen welke ik de laatste paar
dagen heb opgedaan. Want Nepal is een land vol kleuren maar waar je pas echt ziet als je de kleuren verwijderd.

Het is vandaag de laatste bouwdag in Biratnagar. Een dag waarin ik mij besef hoe trots ik op mijn medereizigers en mijzelf ben.

Waar ik mij vooral realiseer hoe gezegend wij als Nederlanders zijn om geboren te zijn in een land waar  basisbehoeftes van de mens een standaard zijn. Waar ik voornamelijk dankbaar ben voor de les welke ik krijg
voorgeschoteld van deze prachtige mensen welke leven zonder deze basisbehoeften.\

Waar zij wellicht niet bewust zijn van wat zij niet hebben maar vooral gelukkig zijn met wat zij wel hebben. Voor dit mooie volk is dat vooral de liefde voor familie en vrienden, liefde voor elkaar. Iets waar ik stiekem jaloers op ben en
tegelijkertijd niet mee zou willen ruilen.

Want wie zou er nou willen leven in een hutje van riet, hout en mest om de kou van de nacht buiten te houden?

Wonend op een stuk grond wat je is toegewezen door een lokale overheid om op te mogen leven, leven op een stuk klei waar regenwater niet wegstroomt en ziektes op de loer liggen. Waar alles en iedereen je hutje kan binnenlopen
wanneer zij willen en kinderen niet de luxe van een eigen bed kennen.

Ik zou hen zo graag een basis, een fundering of beter gezegd een huis willen geven. Een eerlijke kans in het leven.

Dit is waarom ik zo dankbaar en trots op ons ben. Wij hebben deze mensen de kans op een eerlijke start kunnen
geven, wij maken het verschil.

Bedankt allemaal voor deze ervaring. 

Bedankt Habitat, namaste
Nepal.